Witte kool: gezond kruid met een lange geschiedenis

De juiste keuze van variëteit is belangrijk. Vroege rassen zijn bijzonder geschikt voor verse consumptie, terwijl late rassen vaak wekenlang kunnen worden bewaard. Hobbytuinders met een koele kelder mogen zich gelukkig prijzen. Want de koolkoppen kunnen ondersteboven worden opgehangen met stengel en wortels. Als de temperatuur en luchtvochtigheid goed zijn, kunnen koolkoppen van goede opslagvariëteiten tot begin februari worden bewaard.

De vroege vogel vangt de worm, het wordt ook gezegd in succesvolle witte koolteelt: als je de witte kool vroeg wilt oogsten (meestal begin juli), moet je in februari zaaien, hetzij op de eigen, heldere vensterbank van het huis of direct buiten onder een glazen koepel (bijv. omgekeerde mason jar). De planten die op de vensterbank zijn geplant, kunnen begin april in de voorbereide grond worden geplaatst. Bij strenge vorst moeten de jonge planten echter worden beschermd. Middelgrote en late variëteiten kunnen in mei worden geplant. In klimatologisch zeer gunstige gebieden kan de kool ook eind juli en augustus worden gezaaid.

Het kan het beste worden overwinterd onder een beschermende film tot het voorjaar, waar de jonge groenten vervolgens kunnen worden geoogst en verwerkt tot salades of als bijgerecht. De planten hebben op dit moment echter nog geen goede kop gevormd. Een slimme truc kan echter helpen: een vrij dichte zaai met 25-35 cm afstand tussen de planten is het begin, in het voorjaar moet elke tweede plant gewoon als bladgroenten worden geoogst. De overige planten hebben dan voldoende ruimte om een echte kruidachtige kop te ontwikkelen.
In een traditionele mijnbouw wordt ook de afstand dienovereenkomstig gekozen, afhankelijk van de groeivreugde van het ras. Compactere variëteiten zijn tevreden met een afstand tussen de planten van 40 cm, latere en zeer krachtige variëteiten kunnen tot 80 cm nodig hebben. De rijafstand is 60 tot 100cm.

Tijdens de groeifase moet je de grond rond de plant van tijd tot tijd losmaken met een schoffel. Witte kool is een van de zogenaamde wortelplanten, die een regelmatige loslating van de grond heel goed doen. In geval van droogte moet regelmatig worden bewaterd. Elke drie tot vier weken kan de groei worden ondersteund met een stikstof- en kaliumbelaste meststof. Overbemesting leidt echter snel tot verminderde weerstand tegen ziekten en een zwavelachtige smaak.

Nog meer interessante feiten over de teelt vind je hier: Witte kool kweken: zaaien, verzorgen en oogsten.

Witte koolvariëteiten

Een uitgebreid overzicht van variëteiten vindt u hier: Witte kool: het kiezen van de juiste variëteiten voor de teelt.

• Bacalan Gross: vroege variëteit uit Spanje met grote en ovale koolkoppen; golvende bladranden, vooral goed in aroma.
• Domarna: populaire variëteit voor industriële teelt; ronde koppen met een hoog gewicht. Het ras is bijzonder robuust tegen ziekten en wordt meestal gebruikt voor de productie van zuurkool.
• Equatoria (F1): medium-vroege variëteit met halfplatte koppen en een aangenaam mild aroma. Door de grootte en textuur bijzonder geschikt voor koolrolletjes.
• Filderkraut: medium tot laat rijpingsras met stevige en puntige koolkoppen. Filderkraut is een traditionele Zwabische variëteit met fijne en aromatische bladeren, die bijzonder geschikt is voor salades en fijne zuurkool; Goed op te bergen.
• Holsteiner Platter: zeer krachtige en grootkoppige variëteit met een platte ronde kop. Ondanks de late rijping is het ras moeilijk op te slaan en moet het direct na de oogst worden verwerkt; De smaak is erg goed.
• Krautkaiser: laatrijpe variëteit met uniforme, afgeplatte en zeer grote koolkoppen; een goede vorm van opslag met een gewicht tot 5kg.
• Leeuw (F1): laatrijpe opslagvariëteiten met ronde en mooie groene koppen; hoge ziekteresistentie (met name trips tolerantie); In een rassenvergelijking van LVG Erfurt behaalde Sorte Lion het beste resultaat in de categorie “late witte koolvariëteiten voor de versmarkt”.
• Marner Lagerweiß: laatrijpe en dicht opeengepakte pilskool; zeer grote hoofden met goede smaak; deze traditionele variëteit kreeg ook de bijnaam “permanente kool” vanwege zijn uitstekende opslageigenschappen.
• Matsumo: vroege variëteit met afgeplatte koppen; vanwege de delicate en smakelijke bladeren, bijzonder geschikt voor rauwe groenten zoals koolsla; kan slechts voor een korte tijd worden bewaard.

Vanaf juli kan de witte kool geoogst worden

Vroege variëteiten kunnen in juli worden geoogst als ze op tijd worden gezaaid, latere variëteiten dan in de winter. Alleen mag de temperatuur niet onder de -4°C komen. Een belangrijke regel is: hoe later de kool wordt geoogst, hoe langer deze kan worden bewaard.
Na het oogsten mag gedurende ten minste vier jaar geen enkele koolsoort op dezelfde locatie worden geteeld. Dit is absoluut noodzakelijk om ziekten te voorkomen.

Gebruik en ingrediënten

Witte kool is rijk aan belangrijke stoffen. Naast het hoge vitamine C-gehalte biedt dit kooltype ook veel mineralen (ijzer, magnesium, kalium, enz.). Daarnaast bevat witte kool antibiotische actieve ingrediënten die micro-organismen remmen, wat onder andere de goede conservering verklaart.

Vóór de verwerking moeten de stengel en de buitenste bladeren worden verwijderd. Deze hebben meestal een hoog nitraatgehalte. Witte kool kan niet alleen rauw gegeten worden in salades, maar ook als zuurkool een smakelijk bijgerecht bij stevige gerechten zoals gebraden, worstjes of Kassler. De kool is ook zeer geschikt als ingrediënt voor ovengroenten.

Tegen de winderigheid die door veel mensen wordt gevreesd, helpt het om de gerechten op smaak te brengen met wat komijn. Dit heeft een verterend effect. Ook moet in bedwang worden gehouden met stikstof, omdat dit absoluut niet nuttig is voor een goede spijsvertering en ook een lichte zwavelgeur veroorzaakt tijdens het koken.

Ziekten en plagen

Witte kool heeft ook te kampen met de plagen en ziekten die typisch zijn voor koolsoorten. Deze omvatten: Koolwitje, witte vlieg, En de Kool hernia.