Tuinbonen worden al eeuwenlang geteeld. Wij informeren u over de oorsprong en de geschiedenis van de voedzame bonen met hoog eiwitgehalte.

Tuinbonenoogst
Bonen leveren meestal veel op [Foto: Paul Maguire/ Shutterstock.com]

De gewone boon (Phaseolus vulgaris) wordt onderverdeeld in verschillende groeivormen: De struikbonen en de stokbonen. In het algemeen zijn er zeer verschillende namen voor de gewone boonsoort, zo wordt hij struikboon, stokboon, groene boon, vuurboon (Phaseolus coccineus) genoemd en in sommige gebieden van de Alpen ook fisole.

Cultuur en ontdekkingen van de voorouders van de huidige tuinbonen

De oorspronkelijke en wilde vormen van de huidige tuinbonensoorten vinden hun oorsprong in Zuid-Amerika. Bewijzen hiervan zijn te vinden in Chili, Peru en ook in andere landen van het continent. In de Peruviaanse Guitarrero-grot werd enig indirect bewijs ontdekt dat de voorouders van de gewone bonen die we nu kennen al in 6000 voor Christus bestonden. Ook in Chili zijn opgravingen gedaan, waaruit blijkt dat bonen met de kenmerken van de huidige gewone boon ook hier rond 2700 voor Christus werden verbouwd. Verdere archeologische vondsten uit 300-400 v.C. bewijzen ook dat de geavanceerde beschavingen uit Midden-Amerika ook bonen plantten, wat de vondsten van zaden en peulen lijken te bewijzen. Het is ook bewezen dat de vormen van de bonen die we nu kennen toen aanzienlijk kleiner waren, maar de verscheidenheid aan vormen, patronen en kleuren lijkt veel groter te zijn geweest.

De verspreiding van de moderne gewone boon

In de tijd vóór de ontdekking van het Amerikaanse continent door de Europeanen werd de teelt van bonen al op grote schaal beoefend door de verschillende inheemse stammen. In die tijd behoorden bonen, maïs en pompoen waarschijnlijk tot de belangrijkste gewassen en zorgden zij voor de voedselvoorziening van de bevolking. Bij de Inca’s werden de voorouders van de huidige tuinbonen waarschijnlijk vooral gebruikt als voedselbron voor de lagere klassen van de bevolking. De hogere klasse van de Inca’s gaf de voorkeur aan het eten van de maanboon. (Phaseolus lunatus) om te eten. Na de ontdekking van het continent door Columbus bereikte de gewone boon in de loop van de 16e eeuw ook het Europese vasteland. De voedzame boon verspreidde zich snel en werd steeds meer verbouwd, en nam de plaats in van de cowpea en de veldboon, die tot dan toe op grote schaal werden verbouwd.

In de top 3 van leveranciers van plantaardige eiwitten

Na de sojaboon en de tuinboon komt de tuinboon op de derde plaats als uitstekende plantaardige eiwitleverancier met een eiwitgehalte van ongeveer 21 procent. Het hoeft dus niet per se de soja uit verre landen te zijn, de eigen tuin kan ook schandalige en eiwitrijke bonen opleveren.

Vergelijkbare berichten